بسیار گفته و شنیده، نوشته و خوانده شده است که پیامبر اسلام در برابر انجام وظیفه ی رسالت و ابلاغ وحی هیچگونه امتیاز و مزدی از مسلمانان برای خویش طلب نکرده است. گفته میشود که پیامبر اسلام نه دستمزد و انعام مالی برای خویش خواست، نه برای زندگی شخصی خودش امتیازی تقاضا نمود، نه طلب جایگاه اجتماعی نمود.
رسول گرامی اسلام(صلی الله علیه و آله) آخرین پیامآور وحی است که آخرین نسخه هدایت بشری را از
سوی پروردگار برای بشر به ارمغان آورد؛ نسخهی هدایتی که نه برای قطعهای خاص از زمین، و نه برای
دورهای خاص از زمان، بلکه برای همه زمانها و همه زمینها است. رسالتی است که آمده تا بماند، نه
آنکه مانندرسالتهای گذشته برای دوره خاصی از زمان یا برای مردم خاصی باشد. آمده است تا همهی
مردم در همهی زمانها را تا قیام قیامت هدایت کند.
چرا درمذهب تشیع، هر کس کاری میکند، میگویند: اجرت با امام حسین(علیه السلام)؟ مگر امام حسین مانند دیگران بشر نیست؟ اجر کار نیک با امام حسین و بقیه بزرگان است یا با خداست؟ و این در کجای قرآن آمده است که کسی به غیر از الله اجر و پاداش کار نیک را میدهد یا در کدام حدیث از پیامبر(صلی الله علیه و آله) آمده است.
این اصل و این امر، اختصاصی به شیعه ندارد، به سنّی هم ندارد، اساساً روابط انسان با انسان و هم چنین انسان با خدا، همینطور است. همه "ربط" حلقههاست. از دوست یا همسر یا فرزندتان هم که یک لیوان آب بخواهید، آب لولهکشی به مخزن مرتبط است و مخزن به رودخانه و رودخانه به ... . آیا کسی میگوید که من از کسی آب نمیخواهم، چون آب را خدا میدهد؟!
با گذر ایام، انسان ها و نوع زندگیشان و به عبارت بهتر نوع نگاهشان به زندگی تغییر می کند و این تغییر در نوع نگاه، تغییر و تبدل در شیوه زندگی را با خود به همراه دارد. با به وقوع پیوستن انقلاب اسلامی، انقلابی نیز در شیوه و سبک زندگی مردم به وقوع پیوست که ریشه در علل و عوامل خاص دارد.
آیت الله امینی رحمه الله درباره شیوه زندگی مردم در دوره رضاخان می گوید: وضع اقتصادی مردم در آن زمان غالباً خوب نبود، درآمدها کم بود، اجناس ارزان بود ولی پول هم کم بود.
"امنیت" واژه ای که دنیایی حرف در خودش دارد، نعمتی است که اگر نباشد زندگی کردن معنایی ندارد و همواره هول و وحشت همراه ما خواهد با جانی در دست که نمی دانی تا کی صاحبش خواهی بود.
امنیت آنقدر مهم است که نهادهای ملی و بین المللی زیادی پیرامونش شکل گرفته است، هر کسی حق دارد از این نعمت بهره مند باشد.
سخنچینی، نوع چینش خاص سخن و بیان مطالب است که میان دو شخص، اختلافی را موجب شود یا راز و خبر کسی فاش گردد
.
اشخاص به دلایل روحی و روانی گاه، دیگری را سنگ صبور خود قرار می دهند و می خواهند آنچه که روح و
روان آنها را می آزارد بر زبان رانند و خود را سبک کنند.
این روزها، روزگارِ خیلی ها بر وفق مراد نیست. حالِ خیلی ها خوبِ خوب، نیست.
خیلی ها مشکلشان کمبودِ وقت نیست بلکه فقط برای شمردن مشکلاتشان، وقت کم می آورند...
خیلی ها برای درد دل کردن، نمی دانند از کجا شروع کنند. موازنه ی انرژی های مثبت و منفی شان، حسابی به سودِ منفی ها کشیده...
این روزها مردم گرفتارند؛ 8 های زیادی هنوز در گرو 9 مانده که مانده...
نگویید ما که همه گناهان را مرتکب می شویم، همان یک گناه برای توقف کافی است، لازم نیست که ذنوب همه عوالم را داشته باشد.یک ماشین لازم نیست همه جایش خراب شود تا بایستد. ممکن است یک سیم از آن قطع شود و بایستد، یا باد چرخش کم شود و بایستد.
همان طور که شیطان با یک کبر زمین خورد. آدم با یک حرص زمین خورد. پسر آدم با یک بخل ذلیل شد. یونس
با یک شتاب ذلیل شد. ما که الحمدللَّه همه اینها را با هم داریم و احساس ندامتى هم نداریم!
در جامعه بشری همه یه یک صورت فکر نمیکنند. اندیشهها و دیدگاهها با یکدیگر متفاوت است و گاه تضاد و تعارض میان افراد در موضوعاتی واحد پیدا میشود. این امر سبب شده است از دیرباز پدیدهای با عنوان نقد در بین افراد پدید آید که به نوبه خود میتواند سبب پیشرفت علوم و هویدا گشتن مشکلات و آسیبهای دانشها، طرحها، علوم و ... گردد.
اما این پدیده کهن در صورتی مفید فایده است که آداب و شرایط خاص آن مورد توجه قرار گیرد و الا ممکن است واکنش منفی طرف مقابل را در بر داشته باشد و حتی عواقبی ناگوار به همراه آورد. این موضوع در تمامی ابعاد زندگی بشر ـ خانوادگی و اجتماعی ـ نمود دارد در نتیجه لازم است آگاهی کامل از نحوه صحیح نقد نمودن دیگران داشته باشیم. در این مجال به برخی از مهمترین این آداب اشاره میگردد:
در مورد شخصیت عظیم پیامبر گرامی اسلام صلّی الله علیه و آله و سلّم، بیانات متعددی در آموزههای دینی وارد شده است. اما یکی از کلماتی شیرینیکه نشان دهنده اوج مقام حضرت میباشد، بیان حضرت ثامن الائمه علی بن موسی الرضا علیه السلام است.
صلوات بر پیامبر (صلی الله علیه و آله ) ذکر بسیار مبارک و با عظمتی است که بر زبان آوردن آن در همه احوال و زمان ها دارای ثواب است و در حال نماز از مستحبات موکد است، البته در تشهد واجب است . در قرآن خداوند خطاب به مومنین می فرماید:
با یاد خدای قدر
صدای قدمهای ماهِ خوبیها، دل ِ خاکیام را آگاه ساخته است که لحظهی وداع نزدیک است.
لحظهی وداع با ماه مهدی، با شعبان، و من در آخرین ثانیه این ماه به مناجات شعبانیه نشستهام "و اسمَع دُعائی اِذا دَعَوتُک1
پس از آن "و اسمَع نِدائی اِذا دَعَوتُک2من. "ذلک العشقِ" من، "لاریب فیه"، ای خدای عاشقیام . من در آغوش مُهر دلدادگیام. و باران روزهداریام "انتَ ربُّ العظیم3
***